‘Twitter-verslaving neemt serieuze vormen aan’, zo bericht de Telegraaf op vrijdag 3 juni 2011. Volgens de ochtendkrant leidt één op de drie cliënten in verslavingsklinieken aan een oncontroleerbare drang naar het consumeren van social media. Via smartphones, computers en tablets hebben steeds meer mensen 24x7 toegang tot een constante stroom aan (nieuwe) berichten. Bij mij roept dit vooral persoonlijke vragen op: ben ik ook verslaafd? En zo ja, hoe erg is deze verslaving dan?
Ikzelf gebruik social media veel en graag. Vooral Twitter is voor mij een fijne uitlaatklep van mijn creativiteit en past helemaal bij de persoon die ik ben. Inmiddels twitter ik nu ongeveer twee jaar. Ik merk dat ik steeds actiever word. Er is voor mij dan ook niet veel fijner dan dagelijks een paar keer door mijn tijdslijn te scrollen. Op zoek naar het laatste nieuws of een creatieve kijk op de wereld. En ach, heb ik zelf inspiratie, dan strooi ik dat ook graag de digitale wereld in. Misschien vindt iemand het zelfs wel grappig.
Ikzelf gebruik social media veel en graag. Vooral Twitter is voor mij een fijne uitlaatklep van mijn creativiteit en past helemaal bij de persoon die ik ben. Inmiddels twitter ik nu ongeveer twee jaar. Ik merk dat ik steeds actiever word. Er is voor mij dan ook niet veel fijner dan dagelijks een paar keer door mijn tijdslijn te scrollen. Op zoek naar het laatste nieuws of een creatieve kijk op de wereld. En ach, heb ik zelf inspiratie, dan strooi ik dat ook graag de digitale wereld in. Misschien vindt iemand het zelfs wel grappig.
Nacht
Het twitteren in de avonduren of als ik even verstrooiing zoek, maakt echter ook steeds meer plaats voor minder ‘normale’ verschijnselen. Dit kweekt bij mij een soort onrust. Als ik mijn tijdslijn lange tijd niet heb gezien, voelt het alsof ik wat gemist heb. Ik betrap mezelf er dan ook wel eens op ik ’s ochtends als ik wakker word eerst Twitter check. Alsof er zich ’s nachts op Twitter hele bijzondere dingen voordoen. Vaak valt dit toch wat tegen. Het gevoel dat ik juist weer niks gemist heb, is echter ook wel weer fijn.
Sperziebonen
Laatst zat ik aan een familiediner; een gelegenheid die niet heel vaak voorkomt. Mijn moeder schepte nog wat nieuwe sperzieboontjes op en vroeg me tegelijkertijd hoe het nu eigenlijk met me ging. Ik reageerde niet. Blijkbaar was mijn aandacht meer gericht op mijn smartphone dan op mijn moeder met de bonen.
Twitter voorziet me in mijn constante zoektocht naar nieuwigheden. Op elk moment van de dag. En ja, soms kan het ook mijn leven buiten Twitter beïnvloeden. Maar een verslaving? Nee, zo zou ik het niet willen noemen. Zolang ik ervoor zorg dat ik nog steeds dit soort blogs kan schrijven, zonder constant mijn timeline te checken. En ik mijn moeder de ruimte geef om af en toe met me te praten. Dan hoeven die afkickklinieken mij in ieder geval niet te bellen.
Zo. Dan ga ik nu weer even twitteren.
Michel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten