Social Media Down Under

Vier weken op vakantie naar Australië, wat een luxe. Tien jaar geleden ging ik voor het laatst zo lang weg. Met een Honda Civic uit 1988, op de camping aan het strand in Zuid Frankrijk. Dat waren echt andere tijden. In de auto luisteren naar muziek in plaats van op het strand via mijn iPod. Het contact met het thuisfront was minimaal. Ik belde een keer naar oma via een telefooncel of stuurde een ansichtkaart op de laatste dag van de vakantie. Inmiddels ben ik bijna getrouwd met mijn BlackBerry; verslaafd aan het rode knipperende lampje. Hoe zou ik die vier weken overleven zonder telefoon? Dataroaming moet immers uit, anders krijg ik een torenhoge rekening van de provider.

Voordat ik het vliegtuig in stapte om aan de meer dan 24 uur durende reis te beginnen, voelde ik mij al disconnected met de buitenwereld. Geen status update ‘boarding’, geen incheck via Foursquare op Hong Kong of op het mooiste plekje (voor mij althans) op aarde: Byron Bay. Deze namen zouden niet worden toegevoegd aan mijn lijstje van plekken waar ik geweest ben.

Hoe moest ik contact gaan onderhouden met mijn familie en vrienden? Geen toegang tot Facebook. Ik zou niet weten wat zij aan het doen zijn, en ik kan geen actuele status update geven als ik ga surfen, koala’s en kangaroe’s knuffelen? Met wie zou ik nou mijn vakantiefoto’s direct kunnen delen, ook Twitter zou vier weken onbereikbaar zijn.

Op veel vakantiebestemmingen heb je Wifi, maar Down Under zijn de afstanden zo groot dat ze ver achter liggen met Internetverbindingen. Je sluit daar internetabonnementen af op het aantal data dat je download en niet op snelheid. Gelukkig waren in het backpackers-land volop Internetcafé’s, zodat mijn behoefte om even een berichtje aan het thuisfront te sturen bevredigd werd en dat ik zelfs mijn werk e-mail kon checken. Social Media is toch een beetje een (vak) verslaving.

Annemieke